Eitt gylt egg og annað. SHUTTERSTOCK |
Aftan á allan tann hurlivasa um hugtøk sum í fleiri Harrans ár hevur ørkymlað føroyskt orðaskifti um fiskivinnustýring, og sum nú kann hava nátt sítt hæddarpunkt, kom so álitið frá Nýskipanarnevndini og stoytti eina stóra spann av køldum vatni á hesa annars glóðheitu plátu.
Í álitinum, sum nevndin legði fram alment í oktober í farna ári, verður í kapitli um “Ogn Føroya fólks” staðfest fylgjandi: “Eitt av høvuðsmálunum við nýskipanini er sambært arbeiðssetninginum at tryggja: ‘at livandi tilfeingið í føroyskum sjógvi og tey rættindir Føroyar eiga í altjóða sjógvi og hava samrátt seg til við onnur lond, eru ogn Føroya fólks og eru varandi grundarlag undir føroyska búskapinum og vælferðini hjá tjóðini.’”
Men síðani verður lagt afturat: “Livandi tilfeingið í føroyskum sjógvi og tey rættindir Føroyar eiga í altjóða sjógvi og hava samrátt seg til við onnur lond, hava eitt virði fyri føroyska samfelagið. Nevndin metir at lóggávan eigur beinleiðis at áseta hvussu hetta virðið skal koma føroyska búskapinum og vælferðini hjá tjóðini til góðar. Hetta eigur at verða skipað við beinleiðis regulerandi ásetingum í lóggávuni og ikki við orðingum um ogn Føroya fólks, sum ikki í sjálvum sær staðfesta nakra rættarstøðu ella skyldur sambært lóggávuni. Nevndin mælir til at orðingin um ogn Føroya fólks verður tikin úr lógartekstinum, og at endamálið við umsitingini av livandi tilfeinginum heldur verður tikið upp og neyvari lýst í viðmerkingunum til lógina. Í staðin mælir nevndin til at regulerandi ásetingar verða settar í lóggávuna, har ítøkilig støða verður tikin til hvussu rætturin at gagnnýta tilfeingið verður skipaður, og hvussu virðið kemur samfelagnum til góðar. Nevndin mælir til at gildistíðin á brúksrættindunum verður ásett í nýggju fiskivinnulóggávuni.”
Alskyns góðbitar
Ger so væl. Nevndin fer ikki út í nakra sjóforkláring um hví hon metir at júst ein orðing sum ‘ogn Føroya fólks’ er óheppin í hesum høpi. Tann frágreiðing hon gevur er uttan iva nøktandi í samanhanginum.
Men set fyri at vit fingu ein veldigan uppgang innan málningalist sum vinnu, í sovorðnan mun at listarfólk og galleristar og onnur tóku at ríka seg upp og fingu so nógv virksemi at tey máttu seta fleiri og fleiri fólk í starv at gera alt møguligt herundir at mála listarverk.
Hetta er ikki heilt ókent heldur sum fyribrigdi — tað sigst at Picasso hevði fólk í starvi at mála sína vegna, sjálvsagt undir uppsýni so hann við nøkulunda góðari samvitsku kundi seta signatur á listarverkini.
Uttan mun til um Picasso og onnur stór listarfólk hava gjørt soleiðis — og tað skal viðmerkjast at mong av teimum høvdu, og hava, ikki nær námindi so góðar arbeiðsumstøður; tað syrgiliga er hinvegin at mong av inspirerandi, dugnalig, spennandi og nærløgd listarfólk liva í ringum materiellum fátækdømi. Men tað er ein søga sum vit ikki skulu nærri inn á í hesum viðfangi.
Lat okkum ístaðin, fyri at taka hetta argumentið við fólksins ogn eitt sindur longur — lat okkum ímynda okkum at fleiri listarmálarar í Føroyum fingu slíka framgongd at grannar og onnur ikki bara undraðust men spakuliga eisini fóru at ilskast um alt sum hesi listarfólk høvdu ráð til fram um onnur. Hevði tað gingið leingi áðrenn serfrøðingar, viðmerkjarar og leiðarar í tí politiska klassanum fóru at tosa um nú má okkurt gerast so vit fáa “skipað viðurskifti” og hvørt av sínum — tá gallaríini eru so fá við so avmarkaðum plássi, og so fáum døgum í kalendaranum, so er eisini avmarkað hvussu nógv list ið kann sýnast fram. Og við tað at øll sum arbeiða við list í roynd og veru fáa hjálp og stuðul, íblástur og vinskap og alt møguligt annað frá øllum hinum, frá samfelagnum, fyri ikki at tala um at tey liva feitt av teimum sum keypa teirra list, jamen so er væl listin eisini ‘fólkins ogn’ ikki so? So til komandi val kunnu vit fáa listarkvotur á breddan, so vit for hundarnar kunnu fáa betur skipað viðurskifti bæði mentanarliga, samfelagsbúskaparliga og fíggjarliga.
Men bíða nú, hvat við luftini, er ikki enn meira at heinta har? Súrevnisloyvi, súrevnisgjald, anyone? Mín sann, har er ov mikið av alskyns góðbitum at fara eftir, ella hvat.
Once Upon A Time in the East
ReplyDelete“My grandfather was a bitter, failed fisherman. He was born in 1905, just one year before China's Last Emperor Puyi was born. I don't know if that was an ominous sign, an explanation for his fate - the last generation born under the imperial system was bound to be wiped out by new fashions. The day when he was born, his own father was apparently out at sea. In a fishing village, people say a child born while his father is at sea and the tide is rising will grow up to be a good fisherman. […]
My grandfather used to own a fishing boat, and was able to make a living from selling fish on the dock every few days. The boat was the only thing he ever cared for in his life. Nothing else mattered to him. His boat, like others in the village, was painted with two large eyes. The fishermen called them dragon eyes - a boat is a dragon that conquers the waves. […]
After a big catch, he let his boat bathe in the sun, fixing any broken bits, while my grandmother helped mend the fishing nets. Then he would launch the boat into the sea again, on one of those very early blue mornings. He would sail far offshore, even with limited petrol supplies. Sometimes he reached Gong Hai - the strait between mainland China and Taiwan - beyond which further navigation was forbidden. On the open water there were fewer vessels and he felt the sea belonged to him. The fish were more abundant and the eels fat and long. He would return two or three days later, sometimes quite exhausted, carrying a good catch. […]
But those were the good old days, when the villagers were free-for-all sea scavengers. Then, in the 1970s, the Communist government decided to construct the Fish Farming Collective. Individual boats like my grandfather's were snatched away, to be 'managed' by the state. […] All catches belonged to the state, who would then distribute the harvest to every family according to a quota system. […]
My grandfather was unhappy that his old way of life had been taken away, that time alone on his boat, away from the day-to-day grind and people he didn't like. […]
For him, his days belonged to the Qing, not some quick-thinking Communist Party. So in the early 1970s, after his own boat was destroyed in a typhoon - one of those deadly storms that sweep up every summer from the South Pacific into the East China Sea - he gave up fishing.”
Snippets from the book Once Upon A Time in the East: A Story of Growing up, by Xiaolu Guo
Takk fyri, Poul. Áhugavert at lesa.
ReplyDelete